کلهرنیوز

یکی از مسائلی که امروزه اقتصاد ما را به شدت دچار مشکل کرده همین بحث امنیت در محیط اقتصادی جامعه می باشد . اکثر سرمایه گذاران و صاحبان سهام به دنبال محلی امن برای سرمایه گذاری می باشند که خدای نکرده مبادا سود نکرده و متضرر شده و سرمایه اولیه خود را از دست بدهند . کشورهای خارجی نیز برای سرمایگذاری در داخل ایران همیشه به این مسئله می پردازند که چه کسی امنیت سرمایه گذاری ما را به عهده می گیرد ، چه از لحاظ سیاسی و چه از لحاظ قوانین و بخشنامه ها و چه از لحاظ خرید محصولات .

اکثر افراد جامعه نیز همیشه به دنبال کسب و کاری امن می گردند که مثلاً ماهیانه حقوقی داشته و با پشتوانه آن حقوق ثابت به مدیریت زندگی خود و افراد تحت تکفل خود بپردازند و دیگر جرأت ریسک پذیری نداشته و معمولاً چنین افرادی تمایل زیادی به جذب در اداره های دولتی و استخدام به صورت رسمی شدن را دارند تا به قول معروف امنیت زندگی خود را تأمین کرده باشند غافل از اینکه به خاطر همین مسئله خود را در قفسی گرفتار کرده و تا آخر عمر قادر به خارج شدن از آن نیستند و زمانی می خواهند خارج شوند که دیگر پر و بال آنها پیر و فرسوده شده و دیگر قدرت پرواز کردن را ندارند و همیشه با حسرت نگاه کردن به پرواز دیگران زندگی خود را به اتمام می رساند . این افراد اکثراً قابلیت چندانی برای اقتصاد جامعه نداشته و معمولاً به عنوان کارگر اداری شناخته می شوند ولو در هر پست و مقامی که باشند . کسی که با چنین نگرشی مثلاً به مدیریت یک کارخانه منصوب می گردد اجازه پرواز کردن به کسی را نخواهد داد و تمامی پرها را قیچی می کند . امنیت واقعی در گروه همکاری و تعامل و پیشرفت جامعه و نگرش بلند پروازانه می باشد . اکثر اختراعات ، فتوحات و یادگیری ها گذشته و حال مربوط به کسانی می باشد که به دنبال امنیت خود نبودند و زندگی خود را صرف دیگران و مملکت خود نموده اند .

اشتغالزایی و فرهنگسازی مربوط به افرادی می باشد که همیشه و همه جا در حال تلاش و تکاپو هستند و خود را در قفسی امن محبوس ننموده و از قدرتی که خداوند متعال در اختیار آنها گذاشته در جهت خدمت به جامعه خود برآمده و موجبات خوشحالی مردم را فراهم آورده اند . شما در نظر داشته باشید که مثلاً قرار است کارخانه ای در شهری ساخته شود که بازار فروش آن در ابتدای امر ملموس نیست و هر کاری عاری از ریسک نیست آیا کسی که به دنبال محیطی امن می باشد حاضر به سرمایه گذاری در این زمینه می باشد ، بعد از آن چه کسی حاضر به کار کردن در کارخانه ای می باشد که آینده آن مشخص نیست ، چه کسی به آن وام می دهد ، چه کسی محصول آن را پیش خرید می کند ، چه کسی به آن مواد اولیه

می دهد ، پس بهتریین راه آن است که اصلاً این کارخانه راه اندازی نشود و اشتغالی ایجاد نکند و محصولی جهت استفاده مردم منطقه و شهر تولید نگردد و چیزی هم صادر نشود . همین مسئله معضلی شده تا کسی واقعاً جسارت دست زدن به این کارها را نداشته باشد و تعداد افرادی که حاضر به چنین کارهایی می شوند بسیار اندک شمار می باشند و حتی در صورت شکست در اجرای پروژه و یا ایده خود با تمسخر دیگر افراد مواجه خواهند شد .

دقت کنید که همین مسئله امنیت تا چه حدی می تواند پایه های اقتصادی کشور را فلج نماید . نگرش ما برای افراد بعد از خودمان و بچه هایمان چگونه تفسیر می گردد پس با این رویه ما نمی توانیم خدمتی برای افراد بعد از خودمان داشته باشیم و تنها چیزی که آیندگان از ما یاد می کنند نسلی بود که برای امنیت زندگی خود دست به هیچ کار ارزشمندی نزدند .

اقتصاد یعنی شکوفایی ، نوآوری ، زحمت ، سلیقه ، نگرش ، پشتکار ، هزینه ، تداوم که تمامی اینها شروطی هستند برای شکوفایی بیشتر در اقتصاد هر کشوری ، مخصوصاً با توجه به ارتقاع سطح علمی و سرعت انتقال این اطلاعات باید زمینه ای فراهم گردد که توان رقابت با سیار کشورها در چنین بازار رقابتی فراهم گردد . باید محیطی فراهم گردد که سرمایه گذاران و اساتید فن علاوه بر تسخیر بازار و گردش چرخه اقتصاد در مملکت پایه های برنامه ریزی برای تصرف و صادرات و حتی اشتغالزایی و بهره وری از منابع انسانی در کشورهای دیگر را فراهم آورند با جمعیتی که اکنون بر سطح کره زمین مشغول به زندگی می باشند هیچ محصولی بی مشتری نمی باشد فقط تحقیق و تفحص در این زمینه و به روز بودن در راه تولید محصول مورد نظر راه گشای خیلی از مسائل می باشد .

احسان اسدی